Borrokan jarraitzen dugu zure lan-segurtasunaren eta bateratzeko eskubidearen alde

Aspaldikoa da uztailaren 9ko Gobernu Kontseilua, sindikatuen kritika gorabehera, “Curso 2020-2021: Orientaciones para la enseñanza y el aprendizaje” dokumentua onartu zuena. CCOOk aspalditik ohartarazi zuen "negoziazio-mahaietan" plan hori baikorregia zela eta pandemiatik itxuraz irteteko egoera batean diseinatzen ari zirela. Argi utzi genuen B plan bat behar zela, gauzak okertzen baziren ere, eta zoritxarrez hala izan da. Eta UPV/EHU B planik gabe!

 

Bizi ditugun zirkunstantziak gorabehera, UPV/EHUk "A planari" eusten jarraitzen du, kaparra baten moduan. Horren erakusgarri da aurrez aurreko unibertsitatearen irudia kosta ahala kosta mantentzeko ahalegina. Eta hori guztia absurdora iritsita ere, tutoretzak eta online eskolak bulegoetatik ematen direla egiaztatuz, beste komunikatu batean salatu genuen bezala. Bada, norbaitek uste bazuen Gaur eremuan "BBC helbidea" sartu zenean zerbait aldatu zela, oker zegoen. Denak berdin jarraitzen du, hala baieztatu digu berariaz irakasle eta ikertzaileen errektoreordetzak.

 

 CCOOk urriaren 22ko azken plangintza-batzordean berriro eskatu du obsesio presentzialista horretaz hausnartzeko eta plan horretan ezarri ziren irakaskuntza presentzialaren ehunekoak malgutzeko, jada ez baitigute balio.

 

Hori gutxi balitz bezala, aerosol bidezko birusaren transmisioari buruzko ebidentzia zientifiko izugarri batek zalantzan jartzen du 1,5 metroko segurtasun-distantzia, eta horren arabera konfiguratu dira, kasurik onenean, irakaskuntza-gelak eta lan-eremuak. Orain, aireztapena da segurtasun-neurri nagusia, eta zaila edo, are gehiago, ezinezkoa da kasu askotan betetzea, are gehiago, estazioaren berezko baldintza meteorologikoak kontuan hartuta. Horri gehitzen badiogu sintomarik gabekoen zeregina eta birusaren transmisio-potentziala, gure irakasleak arriskuan jartzeko hazkuntza-salda ezin hobea egiten ari gara. Hala eta guztiz ere, UPV/EHUk presentzialtasunean (edo telepresentzialtasuna, bere grazia duen terminoa) tematuta jarraitzen du, baina orain zentzuduna online irakaskuntzari lehentasuna ematea da, posiblea bada behintzat. Ez al litzateke hobe unibertsitatea egokitzen joatea, gainera datozkigun zirkunstantzia aurreikusgarrietara baino?

Ez dugu ahaztu behar irakasle eta ikertzaileen batez besteko adina oso altua dela eta, hain zuzen ere, adina dela pertsona bat "arriskuko" gisa definitzeko irizpideetako bat. Eta orain, gainera, zalantzan jartzen ari da unibertsitateko irakasleen arrisku-maila, baita maila judizialean ere, Ourenseko Lan Arloko Epaitegiak Vigoko Unibertsitatearen aurka emandako epaiak dioen bezala, 1. arriskutik 2. arriskura bitarteko 65 urtetik gorako unibertsitate-irakasle bat birkalifikatzeari dagokionez, eta unibertsitateari irakaskuntza ez-presentziala ahalbidetzeko zigorra ezartzen zaio. Baina, edonola ere, epaiak alde batera utzita: zergatik dago arrisku hori, dagoeneko funtzionatzen dutela frogatu duten bitarteko telematikoak egonda? Ez dugu eskatzen irakaskuntza guztia telematikoa izatea, baina bai irakaskuntza presentziala ahalik eta txikiena izatea, inguruabarrak kontuan hartuta.

Bestalde, eta behin eta berriz egin ditugun aldarrikapenetako bati dagokionez, "Zaurgarritasun-kasuetan zuhurtasun-printzipioa aplikatzeari" dagokionez, honako hauek argitu dizkiguzue: pertsona batek kobidaren aurrean kaltebera izateko eskatzen duenean, eta sailari familia-medikuaren txosten bat aurkezten badio, ez du bere lanpostura joan beharrik zerbitzu medikoaren ebazpena jaso arte.

 

Gainera, osasunaz gain, kontziliazio-arazo larria dugu adingabeak, adinekoak, mendekotasuna duten pertsonak, immunogutxitze-arazoak dituzten gaixoak eta abar zaintzen ari diren pertsona askorentzat, ohikoa baino askoz ere konplikatuagoak diren eta beren egoerari prozedurarik edo laguntza argirik ematen ez dioten egoeretan. Atzo, urriak 22, egindako negoziazio-batzordean, CCOOk salatu du administrazioak aurkeztutako ezohiko neurriak ez direla nahikoak Covidetik eratorritako balizko egoerei aurre egiteko, hala nola adingabeen, adinekoen eta mendekoen konfinamenduak, zentroen itxierak, etab. UPV/EHUk aurkeztutako proposamena aurrerapauso bat da, baina hutsune batzuk ditu. Azken dokumentua onartzeke geratu da, sindikatu batzuek proposatu ditugun proposamenak onartzen diren ala ez ikusteko.

 

 

CCOOk, beste gauza askoren artean, honako hau eskatu du:

• Ez da nahitaezkoa pertsona konfinatuarekin eta/edo berrogeialdian dagoen pertsonarekin bizitzea: bizi ez garen adinekoak edo mendekoak zaintzeko beharra izan dezakegu, eta, egungo egoeran, zaila izan daiteke zaintzaileak aurkitzea.
• Neurri horiek hartu ahal izateko bikoteak aurrez aurre lan egiteko eskakizun ulertezina kentzea. Kontziliaziorako eskubidea indibiduala da, eta ez du inola ere bikotearen lan-egoerari lotuta egon behar.
• Zaindu behar dugun pertsonak mendekotasun-maila aitortua izatea beharrezkoa ez izatea. Gerta daiteke mendekotasun hori lortzeko izapidean egotea, edo istripu baten ondorioz sortutako aldi baterako mendekotasuna izatea, tratamendu onkologikoa, etab.

Aparteko neurri horiez gain, eskatu dugu berehala berrekiteko, agintaldia amaitu baino lehen, adiskidetze-neurri batzuen negoziazioa, ia bi urtez itxaroten egon garena eta, arrazoi bategatik edo besteagatik, administrazioa modu ulergaitzean atzeratzen ari dena. Eta are gehiago, kasu batzuetan, indarrean dagoen araudia urratuz.


Irakasle eta ikertzaileek argi eta garbi erakutsi dute borondatea eta gaitasuna dutela beren lana aurrera ateratzeko, guztiz baldintza txarretan eta bat-batean. Hala ere, UPV/EHU ez da jokatzen ari Bikaina dela dioen unibertsitate bati suposatzen zaion moduan. Enpatia falta zaio, konfiantza falta zaio bere langileengan, ez da nahikoa egiten ari.



Gerria eskatzen dugu egoera berrira egokitzeko, malgutasuna eta konfiantza gehiago!