Ministroak arduragabe jarraitzen du

Unibertsitate Ministerioak ez du oraindik Unibertsitate publikoaren benetako arazoez kezkatu

Joan den 2020ko urriaren 7an, azken bilera egin zuten Unibertsitate Ministerioak eta Unibertsitate Publikoetako sindikatu nagusiek, Castells ministroak proposatutako Unibertsitate Lege Organikoaren (Lou) erreformari buruzko informazioa ematen jarraitzeko. Bilera hartan, "Elkarrizketa-mahai" baten bilera-egutegia aurkeztu zen, irakasle eta ikertzaileen estatutua egiteko. Ordutik, ez da bilera gehiagorik izan, eta, orain, gainerako sindikatuekin, erkidegoekin eta CRUErekin batera, Louren erreformaz "eztabaidatzeko" deia egin digute.


"Ibilbide-orri" nahiko lauso horrek agerian uzten du Unibertsitate Ministerioak Espainiako unibertsitatearen errealitatearekin duen lotura eza. Espainiako unibertsitate-sistemaren arazoak urrunetik datoz, eta areagotu egin dira 19 kobidaren osasun-krisiaren ondorioz. Besteak beste, hauek nabarmenduko ditugu:

 

• Prekarietate-poltsa handiak egotea eta plantillak zahartzea.
• Unibertsitateak finantzatzeko eredu argirik ez izatea. Zor historikoez gain, birjarpen-tasak eta aurrekontu-murrizketek zailtasun handiak jartzen dizkiete unibertsitate publikoei.
• Irakasle eta ikertzaileentzat benetako karrera profesionalik ez egotea.
• ANECAren funtzionamendua, irizpide arbitrarioak eta gardentasun falta dituen agentzia, funtsezko pieza da karrera profesionala garatzeko eta unibertsitateko plantillak kontrolatzeko. Ez da zentzuzkoa agentzia horrek unibertsitateko plantillen lan-baldintzei eragiten dieten erabakiak hartzea, inolako negoziaziorik egin gabe.

Izan ere, unibertsitateko irakasleek, kostu propioan, karrera egiaztatzailea egin dezakete, baina ez profesionala; izan ere, plaza berrien eskaintza, unibertsitate askotan, ia ez da existitzen, birjartze-tasa eta finantzaketa eskasa direla eta. Hau da, akreditazioak ditugu, baina ez dago lanik.

CCOOk uste du Ministerioak lan handia egin beharko lukeela arazo horiek konpontzeko, eta, azken batean, goi-mailako hezkuntza kalitatezko zerbitzu publiko gisa blindatzeko, zalantzazko erabilgarritasuneko neurriekin "entretenitu" beharrean, hala nola "irakasle sarituaren" figura sortzea, unibertsitatean hatz bidezko kontrataziorako jostun-kaxa moduko bat.


Langileen zati handi baten prekarietatea dela eta, karrera profesionaleko benetako ikuspegirik gabe, bereziki ikertzaile gazteen artean, gero eta eskakizun gehiago baitituzte edozein soldata-hobekuntza justifikatzeko (adibidez, irakaskuntza-seiurteko berri bat, zeinaren gainean CRUEk ohartarazten baitu ezingo lukeela ekonomikoki aurre egin), CCOOk esan nahi du ministerio hau agintea hartzeko eta benetako unibertsitate-politika egiteko aukera galtzen ari dela.


Beste herrialde batzuek I+G indartzen dute, Frantziak adibidez, edo beren unibertsitateak erreskatatzen dituzte, Erresuma Batuak bezala, edo doako unibertsitate-tasak mantentzen dituzte, hala nola Alemaniak, Unibertsitate Ministerioak, ANECAren zuzendaritzak eta Unibertsitateen Idazkaritza Nagusiak BOEn jokoak egiten saiatzen dira, plantillen benetako errealitatetik urrun, zientziatik urrun eta ikasleengandik urrun.

 

 

CCOOk uste du ez dela erreforma hau egiteko unea, eta Unibertsitateen Mahai Sektoriala irekitzea eskatu du. Aurrekaririk gabeko krisialdi batean elkarrizketari ekiteko eskatzen diogu exekutiboari, beranduegi izan baino lehen.


Mahai honetan gai hauek landu beharko lirateke:

• Espainiako unibertsitatearen finantzaketa. Unibertsitate publikoaren egitura-finantzaketa nahikorik eza arazo endemikoa da, eta 2008tik aurrera areagotu egin zen. Inolako erreformak ez du ezertarako balioko finantzaketa egokirik ez badago. Finantzaketa falta horri kontrataziorako murrizketa garrantzitsuak gehitu behar zaizkio: funtsezkoa da birjartze-tasa deuseztatzea.
• ANECAren birfundazioa. CCOOtik eskatzen dugu unibertsitateko irakasleen akreditazioek irizpide egonkor eta negoziatuak izan behar dituztela, eta ez daudela balorazio-batzorde jakin batzuen erabaki arbitrarioen mende, batzuetan nekez uler daitezkeenak. Egiaztapenerako irizpideek unibertsitatearen errealitatera egokitu behar dute, eta ezin dute lanbide-karrera justifikatu gabe blokeatu.
• Irakasle eta ikertzaileen eskubideen eta betebeharren erregulazioa eta haien lan-baldintzak (lanaldiak, soldata-mailak, besteak beste) irakasle eta ikertzaileen estatutu baten bidez arautu behar dira. Estatutu hori duela 12 urte baino gehiagotik onartu beharko litzateke.

CCOOk Ministerioak hasitako bidearen alderantzizko bidea egitea proposatu du. Hau da, lehenik eta behin, unibertsitate-sistemarako funtsezkoak diren gaiei buruzko akordioak eta jarraibideak ezarri behar dira (irakasle eta ikertzaileen estatutua, finantzaketa, prekarietatea, ANECA), eta, ondoren, akordio horiek ezarri ondoren, beharrezkoak diren lege-aldaketak egin behar dira.


CCOOk ministroari eskatzen dio zuzen dezala bere jarduera-ildoa eta benetako negoziazioari ekin diezaiola sindikatu nagusiekin, krisi ekonomikoak unibertsitatean eragina izan baino lehen. Funtsezko zatia gara herrialdeak behar duen produkzio-aldaketarako eta langileen seme-alabentzat bizi-itxaropen hobea izateko.